Accept the challenge and you shall move from Zero

En ja hoor, hier zijn we weer. Om de liefde aan te tonen, om dichter bij de sterren te komen… Miauw, ogen dicht. Deze week is een beetje een dipje. Nu zijn jullie natuurlijk nieuwsgierig waarom er sprake is van een mindere week. Nou ploppertjes, dat zal ik jullie eens vlug vertellen. Het begon allemaal dinsdagochtend in mijn melkherberg (oh nee, dit kan helemaal niet. Ik krijg bijna geen melkproducten binnen).

Dinsdagmorgen vertrokken we laat naar het project, omdat we eerst onze activiteit moesten voorbereiden. We gingen namelijk armbandjes maken, maar de kralen (die van mij waren, want sieraden maken vond ik als kind wel leuk) moesten eerst verdeeld worden over de kinderen. Een groot rondje in dit zakje, in dat zakje en dat zakje… Hebben we er wel 17 van deze kralen? Nee? Oh, nou deze kraal lijkt erop en dan verdelen we die wel. Ik voelde me net een kleuterjuf. En nee, dit wil ik niet worden. Ik werk liever met oudere kinderen. Ik snap nog steeds niet waarom mensen mij zien als perfecte kleuterjuf. Nouja, dat is een andere discussie die ik wel weer in Nederland zal voeren. Op het project hebben we eerst ‘We wish you a merry Christmas’ gezongen, wat gelukkig erg goed ging. Het blijft een bizarre bedoeling om Christmas Carols te zingen als het stralend weer en 25 °C is. Dit is ook een van de redenen waarom we niet voor ‘Let it snow’ hebben gekozen. Ook hebben we de armbandjes gemaakt met de kinderen. En ook al zijn de kinderen gemiddeld zeven, moesten ze wel echt geholpen worden met rijgen. De fijne motoriek is weer gestimuleerd, wat geen overbodige luxe is. De pedagogen onder ons kunnen weer opgelucht adem halen, er wordt ook gewerkt aan andere aspecten van de kinderlijke ontwikkeling. Ook kregen we te horen dat ons internet maar tot 16 december geldig was. Daar ging onze 10 GB waar nog zeker 8 van over was. En daarmee ook heel veel geld. Stemming daalde langzaam en frustratie nam toe. Toen kwam er tot overmaat van ramp werd de evenaar ook nog gecanceld. De trip zou €140,- kosten en dat geld hadden we niet. Het was wel raar, de trip naar Nairobi zou maar €40,- duurder zijn en daarbij zat een overnachting en diner. Dit vond ik erg jammer, want ik wilde heel graag het punt zien waar het water linksom draait en aan de andere kant rechtsom. Ik blijf mijn zwak houden voor Aardrijkskunde. (bedankt RSG ’t Rijks) . Kiki en Eline gingen het Bush vertellen, die niet begreep waarom we het teveel geld vonden. Toen Eline het uitlegde, begon hij hard te lachen. Het was €140,- voor vier personen, niet per persoon (blond). Dit betekende €35,- en dit was wel aanvaardbaar. En daar steeg het humeur weer. Keep your head held high and things will get better.

Woensdag vertrokken we vroeg naar het project, om half tien ‘liepen we aan’. (oh nee, ik word Oost-Brabander. Red mij!) We begonnen met het oefenen van ‘We wish you a merry chirstmas’, wat de kinderen geleidelijk aan steeds beter gaan zingen. Jammer genoeg zijn er ook kinderen die het meer schreeuwen en de zangeres in mij keurt dat toch niet helemaal goed (ondanks het feit dat zingen eigenlijk veredeld schreeuwen is). Daarna hebben we het toneelstuk geoefend, waar echt verbeteringen in zaten. Ik heb het idee dat de kinderen eindelijk begrijpen wat ik bedoel met ‘sad faces’. En de kinderen liepen ook niet weg, zoals de laatste keer. Die geïmproviseerde coulissen waren een gouden oplossing, thank you feedback. Ik was trots op mijn kindjes, omdat er nu ook meer emotie in kwam en ze ook begrepen waarom ze iets deden. ’s Middags kwam Ruth, de bazin van Toto Love, binnenvallen. Ze wilde wel eens horen hoe ons lied zondag zou gaan klinken in de kerk. Ze wilden het eigenlijk met instrumenten zien, maar dit hadden we nog nooit geoefend en stelden we uit. Het zingen ging goed, maar Ruth vond het niet genoeg. Het was namelijk te kort voor in de kerk. Er moest nog een lied worden toegevoegd. Een christelijk lied, omdat het in de kerk was. Toen ik vroeg wat ze ons aanraadde, zei ze ‘God rest ye merry gentlemen’. Erg leuk, mooi en eenvoudig, maar alleen ik kende het nummer van ons vieren. En ja, de kinderen zouden het lied kennen. Aan het meezingen kon ik dat zelf niet echt overtuigd merken, maar goed. Gelukkig kan ik best in mijn eentje een zangsessie leiden. En ik houd ook van het nummer, omdat het mooi is in zijn eenvoud. Deze mening werd echter niet gedeeld met alle anderen. Nadat we het een aantal keer hadden doorgenomen, wilden ze de rest van de talentshow zien. Hierbij wilde ze beginnen met het toneelstuk. Ik liet de kinderen nogmaals het stuk spelen, maar Ruth was nog niet tevreden. De kinderen wisten niet zelf wanneer ze op of af moesten komen, claimde ze. Beetje jammer dat dit een van mijn originele doelen was, maar dit volgens de anderen te perfectionistisch was. Wat moet ik nu? Innerlijk conflict was gegarandeerd. In hoeverre is het doel nog te hoog gegrepen, als de bazin dit wel verlangt? Hm… lastig. Maarja, accept the challenge. Aan de andere kant kan ik het ook zien als een nieuwe uitdaging. Ook liet ze alle kinderen in hun paarse plastic zakken de catwalk lopen, terwijl niet alle kinderen hier onderdeel van uitmaken. Dit zou zeer waarschijnlijk later deze week verwarring op gaan leveren. Leuk, mensen die even alles overhoop gooien (Oké, dit is overdreven. Ik blijf dramatisch). Het dansje was zozo, maar ook hier kunnen zaken nog beter. Dat wordt hard oefenen volgende week… (keep the stress down, Lies). Nadat onze kinderen hun prestaties hadden laten zien aan Ruth, gingen we naar een meeting op de school van de kinderen. Op de muur stond de quote: ‘Accept the challenge and you shall move from Zero to Hero.’. Dat raakte me wel even die pen dit gaf me weer positieve energie. De meeting ging over een docent die in het ziekenhuis lag en verlamd was. Als ik zo de symptomen aanhoorde, deed het me denken aan een beroerte. Het was wel lekker Keniaans, inclusief gebed, zingen en Bijbelgedeelte. De school was best armoedig, wat even slikken was. Toch ben ik blij om het gezien te hebben, omdat ik nu een beter beeld kan vormen van het schoolleven hier. ’s Avonds had mamma Edwin frites gemaakt. Een echte frituurpan kennen ze hier niet, dus is het niet helemaal zoals bij ons. Het eten was bijzonder snel op. De Keniaanse keuken ga ik denk ik niet heel erg missen. Als de chapatti wegdenkt. En tot op zekere hoogte de pilouw.

Toen waren er weer 24 uur voorbij en werd het donderdag. Het ontbijt kwam pas laat, hm… apart als wij verplicht worden om voor 09.00 te ontbijten en het komt om 8.57 nog eens binnen. Maarja, Kenia is Kenia en mag je de tijd niet zo nauw nemen. Op het project stonden de modeling en het dansen centraal. Dus dat betekende voor mij feedback schrijven als een malle. Het lopen over de catwalk ging echter niet door, omdat de kinderen kleine vlechtjes kregen. Dit gebeurde echter niet om 11.00, zoals de afspraak was, maar om 14.00. En toen kon de activiteit niet meer doorgaan. Het dansgroepje ging gelukkig wel door en hierin zijn mooie resultaten geboekt. Ik ben echt trots op Linda, die het dansgroepje onder haar hoede heeft. De andere Keniagroep kwam ook nog langs, omdat ze eens een kijkje op Toto Love wilden nemen. Ook hadden ze verkleedkleren meegenomen, net als ik. En de kinderen vonden het super om te verkleden. Een jongen had mijn feeënjurk aangetrokken en een haarband op zijn hoofd gezet. Ik gaf hem een flesje in zijn hand en nam een foto. Hiermee heb ik de Keniaanse mr. Liberty gecreëerd (en ja, ik weet dat het miss liberty is, maar het blijft een jongen en dus heb ik het lekker mannelijk gemaakt). Het is zo mooi om de kinderen te zien in mijn indianenpakje dat voor mij gemaakt is toen ik indiaan moest spelen tijdens de bonte avond op school. Het enige jammere is dat het die kinderen beter staat dan het mij ooit gedaan heeft. Ik heb nooit het lijf gehad voor een blote buik. Die kinderen echter wel, dus heeft het pakje toch nog zin gehad. Hoe blij deze kinderen zijn met de verkleedkleren en hoe creatief ze ermee bezig zijn, is best bijzonder. Van mijn petticoat werd een jurk gemaakt, zodat het wel paste. Ook trekken jongens gewoon de jurken van mij en van de anderen aan, iets wat je in Nederland niet zo snel ziet gebeuren. Ook kwamen er familieleden van een van de kinderen langs. Toen ik me voorstelde aan de broer van het kind, bleef hij me aanstaren en vroeg waar ik vandaan kwam. Toen ik zei dat ik uit Nederland kwam, antwoordde hij met : I love you. Tjaa….Jammer voor je, maar ik geloof niet op liefde op een Muzungu’s eerste gezicht. Of ben gewoon niet onder de indruk van deze snelle overtuiging. Je vindt ooit nog wel een andere blanke die je wel leuk vindt. Deze dag was wel vol challenges op gezondheidsgebied. Toen ik hier aankwam in November, was het namelijk regenseizoen. Hierdoor regende het af en toe en was het minder stoffig. Nu is het echter droger weer en ook stoffiger. En ja, dan wordt het lopen van de bergachtige wegen hier zwaarder. Gelukkig is mijn vernevelaar mijn beste vriend in dit soort tijden en heb ik alles goed onder controle (Don’t worry, I shall move from Zero to Hero). ’s Avonds hebben we iets nieuws ontdekt: de bodaboda. Dit is een soort scooter, waar je voor 50 cent door heel de stad kan crossen. Het was te vroeg voor een taxi, maar we waren te lui om te lopen. Daarnaast is de bodaboda een deel van de cultuur en moet je het minstens een keer geprobeerd hebben. Ik moet eerlijk toegeven: ik vond het wel een beetje eng. Sabine heeft het allemaal gefilmd. Op het filmpje zie je eerst iemand die eerst heel bang kijkt, maar later een superblij hoofd trekt als er op mij wordt ingezoomd. Een diva blijft een diva en doet alles met lachend gezicht voor de camera?! Grapje. Ik ben geen diva. Ik ben hoogstens iemand die zich soms zo gedraagt. We gingen gezellig met z’n allen uiteten en daarna op stap in Kenia. Nou, dat was ook een challenge. Het was tenslotte karaokeavond. En ja, de anderen vonden dat ik moest zingen. Ik was dolgelukkig toen ik de lijst van beschikbare nummers zag en hieruit moest kiezen. Gelukkig westerse nummers die ik ken in plaats van swahili songs. Uiteindelijk heb ik (lekker veilig) ‘Because you loved me’ van Celine Dion gedaan. Dan mag dat in mijn comfortzone vallen, maar een hoge gis blijft een hoge gis en zonder inzingen is dat pretty high (Okee, ik weet dat niemand dit interesseert, maar het blijft mijn blog en ik schrijf lekker wat ik wil zeggen. Lekker puh). En ja, dat bleef een challenge. Maar I moved from Zero to Hero. Alle mensen vonden het superleuk (Muzungu’s trekken aandacht). Daarna hebben we met alle Muzungu’s de macarena gedanst. Uit de maat. Waarbij constant door de muziek heeeeeeeeeeeeeeeeeee macarene werd gegild, ook als dit niet hoorde. Maarja, wij hadden nou eenmaal die basis nodig. We zijn tenslotte geen Kenianen die dansen in hun bloed hebben. Het filmpje hiervan is wederom hilarisch. Daarna was het tijd voor een drankje. Nou ja, cola. Ik drink tenslotte niet als ik benauwd ben geweest die dag. Ik ben nog nooit zo versierd door zoveel mannen in zo’n korte tijd. Maar wees maar niet bang pap, ik ben niet geïnteresseerd in Kenianen. Ze zijn aardig en leuk en gezellig, maar ik denk niet dat ik er een relatie mee begin. Je kunt de ziekenauto dus alweer afbellen, je hoeft geen hartaanval te krijgen. Je favoriete jongste dochter blijft gewoon dichtbij je. Ik was doodmoe toen ik thuiskwam en viel snel in slaap.

Zo pottenkijkers in Kenia, tijd om de laatste dag voor het weekend te beschrijven. Zijn jullie er klaar voor? Nee, drink dan eerst nog maar een wijntje of drie en wees voorbereid. Grapje, er gebeurde vrij weinig vandaag. En omdat we de bodaboda ontdekt hadden, besloten we om maar op de bodaboda te gaan. Dit was mede omdat we brak waren, maar vooral vanwege de grote hoeveelheid spullen. En ja, je gaat geen kilo’s sjouwen op je rug als je ook als jonge godin door de zanderige wegen van Embu kunt scheuren. De bodaboda van Kiki en Eline had echter geen benzine meer. De driver vond een flesje in de berm, sprong achterop een andere bodaboda, vulde zijn flesje en gooide het vervolgens leeg in zijn eigen bodaboda. Vroem vroem vroem daar gingen Kiki en Eline weer snel door naar het project. Nadat we aangekomen waren op Toto Love, bleek dat de kerkdienst zondag niet door kon gaan. Dan maar oefenen voor de modeshow en de dansact. Weer kijken en assisteren voor mij. Ik mis het toneelspelen met de kinderen na twee dagen al, maarja anderen moeten hun werk ook voltooien en ik moet geduld hebben. Omdat het Independence Day is, aten we op het project pilouw. Dan denk je dat de kinderen gelukkig zijn en snel het eten opsmikkelen. Zo werkte het dus niet. De lunch duurde namelijk eeuwen (nee, dit is geen overdrijving), aangezien twee kinderen echt aan het vervelen waren. Ons ‘jula chacula’ (maar dan goed gespeld), wat eat your food betekent, werkte niet. Nadat de lunch na anderhalf uur eindelijk afgerond was, konden we onze spellen gaan doen. We deden een soort Chinese Muur, maar dan met de woorden tik-tak. Wij riepen ‘tik’, de kinderen riepen ‘tak’ en dan moesten ze overrennen, waarbij wij ze probeerden op te tillen. Als ze drie seconde opgetild waren, kregen ze een petje en hoorden ze bij ons. De winnaar kreeg een speciaal petje. Daarna gingen we voetbal doen in Eindhoven voetbalshirts. Eindhoven boven alles. (Jaja, dat had je gedacht. Tilburg is en blijft beter om te zijn en te wonen. Ondanks de leuke gele shirtjes.) Dit voetbal ging na een tijd over in een voorloper van basketbal en het ging er nogal ruig aan toe, waarbij de kinderen regelmatig stapelden om de bal in het bezit te krijgen. Alles is toegestaan om je zin te krijgen, toch? ’s Avonds het tweede deel van Les Misérables gekeken, waarbij ik nogmaals tot de conclusie kom dat het niet de magie heeft van het theater en dat het 25-jarig jubileumsconcert in London ook meer diepgang had (ondanks Nick Jonas als Marius). Het is goed om af en toe iets voor jezelf te doen en lekker weg te zwijmelen in het verhaal en de briljante muziek van ’s werelds best bezochte musical allertijden. En ja, ik word helemaal gelukkig als ik mijn favoriete show kijk. En daar kreeg ik zomaar nieuwe energie van. From zero to hero. (yes indeed! Ja, dit is een disney Hercules toevoeging)
Zaterdag was het de fundag, de dag van de andere Keniagroep. We waren, zoals afgesproken, om 09.20 op het project, zodat we om 09.30 konden vertrekken en om 10.00 op de fundag zouden zijn. Ruth zou naar ons project komen en dan zouden we samen vertrekken. Maarja, dit is Kenia en Kenia has a lot of challenges. Ruth stuurde een sms om 09.55 dat ze naar de plek van de fundag kwam. Ook fijne communicatie hier. Uiteindelijk waren we rond 10.50 op de fundag. De spullen waren niet geregeld, omdat de verantwoordelijke volwassenen veel te laat waren. Kenianen, een en al challenges. Uiteindelijk hebben de kinderen wel een superdag gehad. Dus uiteindelijk ging het toch van zero to hero. Hierna ontstond nog een discussie over waar de kinderen zouden eten en over drinkwater. Ruth wilde niet dat haar kinderen op het rescue centre zouden eten, terwijl dit wel afgesproken was. Dus toen maar weer terug (zonder extra energie of water) naar Toto Love, wat zeker meer dan een half uur was. Jaja, die workout krijg ik echt wel. Ik beweeg genoeg hier. De kinderen thuis gebracht en daarna lekker gaan lunchen bij Isaac. Linda en Eline bestelde chips masala. Dit is frites met bepaalde kruiden. Eline kon het niet op, dus de serveerster vroeg ‘do you want to pack it?’ Eline zei maar ja, omdat ze dacht dat ze vroeg of ze klaar was. Kreeg ze het in een vuilniszak mee. Stond ze daar met de chips masala. We gingen terug naar huis op een bodaboda en Eline dacht: hoe kom ik hiervan af? Niet getreurd, ze vraagt gewoon aan de driver: ‘do you want chips masala?’ En glunderen dat de driver deed. Problem solved. Toen we thuiskwamen, was er een verrassing voor mij. Mamma heeft een sinterklaaspakketje gestuurd. Het mag dan wel 13 december zijn, maar beter laat dan nooit. Jorine was verbaasd dat het überhaupt is aangekomen. Maar weer blijkt: accept the challenge and move from zero to hero. Nou man, je bent nooit een zero geweest. En er zat speculaas, gevulde speculaas (wat ik overigens niet lust) en pepernoten in. Wat een feest in Kenia. Daarnaast zat er ook een gedicht (yeah, ook ik ben lief genoeg geweest dit jaar om een gedicht te krijgen) en een sintcadeau voor de kids in. De Disney dvd ‘101 dalmatiërs’ zat er in. En ik dacht: jeugdsentiment. Die gaan we gelijk kijken, want die film maakt deel uit van mijn kinderjaren. Tot het moment dat ik de video op de brandende open haard legde. Lekker in het Nederlands kijken, zoals ik me de film ook herinner. Ik ben tot een aantal conclusies gekomen, nadat ik de film heb gezien: de film is slecht getekend, heeft een slecht verhaal, maar wel veel humor (Waar zijn ze?! Nou gaan we lachen, ik zal hem een tikkie geven en van de weg afduwen!) en Cruella Devil is een heldin met haar uitgesproken kapsel en haar vieze sigaar. De rest van de avond lekker gechillebilld (Eefjes, dit is jouw grapje).

Zondag was weer eens een chilldag, waarbij we uitsliepen. Nouja, ik mag dan soms een prinsesje zijn, maar ik ben zeker geen uitslaapkoningin. Dan maar The Notebook uitlezen en beginnen in Tonio van A.F.T. van de Heijden. Ook de Nederlandse literatuur moet bijgehouden worden, anders verlies ik mijn vocabulaire. Kennis is tenslotte niks anders dan een verbinding in je hersenen die ontstaat door een hoge emotionele binding of veelvuldige herhaling (dit keer laat ik de apa weg, jammer dan. Zoek het op in een psychologie boek). We ontbeten met Mandazi’s (de oliebollen wannabe’s) en daarna hebben we onze vervelendste taak uitgevoerd: wassen. Daarna hebben we met Jorine geëvalueerd op ons Kenia-avontuur. En toen kwam het besef dat het nog maar kort is. Dit was even zwaar, omdat ik nog niet weg wil hier. Afrika heeft een bepaalde magie wat ik niet kan beschrijven, maar als je eenmaal hier bent geweest, wil je weer terug. Hierbij wil ik ook kort even het discussiepunt over ontwikkelingshulp aanstippen. Veel mensen geloven er niet in, het zou geen zin hebben, dus waarom zouden we er geld in pompen? Let me please (tefadali) explain my vision on human development. Nee, de situatie kun je niet veranderen. Mensen zullen altijd arm blijven en je kunt het leven van velen niet verbeteren. Maar… In de korte tijd dat ik hier ben, heb ik wel even het leven van kinderen aangeraakt. En ik heb gewerkt aan zelfvertrouwen van kinderen. Dit kunnen de kinderen meenemen. En voor even hebben ze een fijne tijd gehad. Eigenlijk verschilt dit niet met Nederlandse hulpverlening. Als ik in Nederland stageloop, kan ik ook niet de situatie van alle kinderen veranderen. En je weet ook niet of het eeuwig blijft, maar je doet wel je best om tijdelijk een ‘zonnestraal’ in het leven van dat kind te zijn. Verander je hiermee dat het kind een vervelende thuissituatie heeft, waarin vader alcoholist is en moeder borderline heeft? Nee. Maar dat wil niet zeggen dat mijn werk zinloos is. ’s Middags gingen we bij Isaac lunchen, wat uren duurde voordat het eten eindelijk kwam. Daarna zijn we in de zon gaan liggen en gaan genieten van het weekend. Het is belangrijk dat je soms even een moment voor jezelf neemt. En mijn Ipod is zo’n situatie mijn beste vriend. ’s Avonds aten we bij een hotel, Panessic, terwijl we geen honger hadden. Maar ja, als je niet eet, ga je dood. Daarna was het tijd om de taxi terug te nemen en nog even te lezen in Tonio om vervolgens naar dromeland te vertrekken (Dans jij met mij, dan dansen wij ons samen blij. Alsof we zweven door de lucht, een dromendans… op wolken… Oké, het niveau daalt. En stagneert.).

Maandag waren we nog een dag vrij, aangezien onze kinderen naar het ziekenhuis moesten ter controle van hun hiv-statussen. ’s Morgens heb ik in de zon gereflecteerd op situaties, waarbij ik ineens het licht zag. Zonlicht heeft een positieve werking op mijn hersenen. Rond 12.00 vertrokken we naar Embu town om foto’s uit te printen voor Toto Love. Daarna aten we samen met de andere Keniagroep gezellig bij het Sunrise comfort, waar de bestelling niet helemaal niet lekker verliep (accept the challenges van niet begrepen worden). Daarna namen we een kijkje op het rescue centre, het project van de anderen. Dit is een project waarbij straatkinderen eten krijgen. Dit was echt heftig om te zien. Vooral toen het besef kwam dat onze kinderen drie keer per dag consumeren en in een maaltijd meer krijgen dan deze kinderen, waarbij dit de enige maaltijd is die ze ontvangen. Ook snuiven deze kinderen lijm, wat ook aangrijpend was om te zien. Het idee dat kinderen helemaal van de kaart zijn door het constante snuiven van lijm om zich maar te onttrekken aan de wereld van honger, pijn en ellende. En ook deze kinderen zijn zo snel gelukkig, als je ze een keer optilt is het genoeg om zo’n dag van een kind goed te maken. Ze vonden het heel leuk dat we er waren en waren ook nieuwsgierig naar ons. Ik heb ook lang met de mamma gepraat die voor de kinderen kookt en de leraar die in tijde van school de kinderen lesgeeft, zodat ze minstens kunnen lezen en schrijven. Ik heb mijn waardering uitgesproken voor het werk dat ze doen en dat ik zo geïnspireerd word door de mensen hier. De docent reageerde kort maar kracht: ‘When you give, you’ll receive something back.’ En dat is waar. Ik geef de mensen hier wat ik kan doen en krijg tegelijkertijd zoveel terug. Dat is geweldig om te ervaren. ’s Avonds aten we weer met z’n allen bij het Court hotel, waarbij gerechten drie keer op de kaart stonden. Je kunt hier goedkoop eten. Het wordt nog wat straks in Nederland weer volop lunchen wat vaak meer dan €10,- en een ice tea soms €2,- is. Stelletje afzetters. Hier kan ik cola drinken voor €0.50. Dus… Arme studenten: goedkoop eten? Kom naar Kenia!

Vandaag zijn we op huisbezoek geweest, wat ook niet helemaal goed geregeld was. We zouden om 11.00 gaan, maar konden pas om 12.00 vertrekken, omdat we moesten wachten op het kind waarvan het huis was. Ook zou Ruth meegaan, maar ze stuurde het oudste kind met ons mee. En nog twee andere kinderen. Dus wij met z’n achten op stap door Embu. Het was een uur lopen, voordat we er eindelijk waren (Alles voor de strakke buik en het verlies van de zwembandjes). Het was heel bijzonder om dit te doen, maar er kleven ook wel nadelen aan. De oma van het kind, waar we bij op bezoek waren, sprak alleen swahili en hierdoor moest het oudste kind van het weeshuis steeds alles vertalen. We kregen er ook eten, bruine bonen met aardappel en warme banaan. Het was te eten en ik moest er niet van kokhalzen, maar dit voedsel staat niet bepaald op mijn wenslijstje voor ons kerstdiner. Daarna konden we in gesprek met haar. Ze was in het begin wel open over haar leven, maar later kreeg het gesprek een wending. Ik vroeg namelijk of zij nog vragen had voor ons. Ze had geen vragen, maar wilde wel hulp. Financiële hulp om een huis te bouwen, groeten te verbouwen en de huur te betalen wel te verstaan. En toen dachten we: hm… ja… what to say?! Denk je het goed te doen om chapattimeel en suiker mee te nemen, zodat er met kerst lekker gegeten kan worden (all I want for Christmas is youuuuuuu, chapatti), blijkt dat ze geld wil om een huis te bouwen. Helaas staat er geen Santa Clause op mijn voorhoofd, of wel dan? Ik ben maar een arme student. Gelukkig heeft de oudste van Toto Love dit ook uitgelegd, maar voelde me wel hierdoor ongemakkelijk. Toen moesten we terug naar Toto Love, weer een uur terug. En we waren kapot, dus kochten voor iedereen wat te drinken bij de supermarkt. En de kids mochten zelf kiezen. Een van de kinderen koos cola, maar had volgens mij nog nooit cola in zijn leven gedronken. En dat leverde een leuk gezicht op. Toen we terug op Toto Love waren, gingen we direct naar huis. We waren gebroken, ook emotioneel. De rest van de middag en avond heb ik besteed aan het schrijven van deze update.
Zo, dan ga ik nu maar eens stoppen. Ik vind het wel weer welletjes geweest voor vandaag. Ik ga deze laatste week nog even genieten van alle mooie dingen hier en dan komt er volgende week toch echt een einde aan mijn Kenia-avonturen. Ik mis jullie allemaal en kijk uit naar kerst in Dinteloord of all places en warme chocomel, voor een brandende openhaard en op de tv een slechte kerstfilm.

Na kupenda,
Lies