T.I.A.

Dinsdag hadden we een bijzonder bezoek op het project. Rond elf uur kwamen er ineens random vrouwen binnenlopen die in de tuin van Toto Love gingen zitten. Het bleken bezoekers van een kerk te zijn en ze wilden met de kinderen feest vieren en praten over God. De meeting werd natuurlijk Keniaans geopend, inclusief gebed en veel liederen. Ook een Engelse versie van ‘Dit is de dag’ zat er tussen, dus ik heb lekker het Nederlands er doorheen gezongen. Tja, de Nederlandse nummers staan nu eenmaal hoog in het vaandel en anders verleer ik nog het Nederlands. Daarna werd er gelezen en opnieuw gebeden. Daarna vroegen ze of een van de vrijwilligers kon bidden. Aangezien ik de enige ben die thuis is binnen het Christendom, gaf ik aan dat ik het wel kon doen. ’s Middags konden we dan ook onze activiteiten uitvoeren, wat ook erg belangrijk was. Kiki en Eline zijn verantwoordelijk voor modeling en daarom beten zij de spits af. We hadden besloten dat we zouden beginnen met de fashionshow en hadden als inleidend spel Annemaria Fotomodel. Het is hilarisch om de kinderen dat te horen zeggen in hun Gibberish Nederlands met Swahili accent. Ze oefenden allerlei poses, waarbij gekke bekken niet onopgemerkt bleven. Daarna moesten de kinderen oefenen met lopen. Het leuke was dat ook de jongens meededen en ik heb een heel schattig filmpje van een van de kleintjes die als stoere mannequin zich nergens van aantrekt en de catwalk loopt alsof hij overal lak aan heeft (je raadt het al: dat ventje hééft scheit aan heel de wereld). Na het project liepen we naar Embu town voor beter internet, maar dat was op dat moment niet beschikbaar. Helaaspindakaas, spierpijn voor niks. Terug thuis gingen we werken aan school, ondanks de concentratieboog van een theelepel die nogal interfereerde met ons doel. Ook de watertap waar gefilterd en veilig water uitkomt was onveilig voor onze verveling en werd gesloopt. (Nee, ik was het een keer niet!) Gelukkig hebben we altijd staff in huis die het kunnen fixen, nadat ze eerst even gelachen hebben (mzungu’s zijn nu eenmaal onhandig?). Daarna heb ik me de pleuris gewerkt om mijn deadline te halen. Mijn kamer moest voor 01.00 opgeruimd zijn, anders kreeg Linda een reep chocola. En dat wilde ik niet, aangezien dan mijn ego en mama’s opvoeding over ‘iets pakken is iets opruimen’ eraan gaat. En ja hoor, om 22.30 was mijn kamer spiksplinternieuw ingedeeld en opgeruimd. Daarna was ik doodmoe en viel ik snel in slaap.,
Woensdag gingen we voor het project naar de supermarkt, aangezien we spullen nodig hadden voor op het project. Bij de supermarkt zat echter een man die zich in kleermakerszit voortbewoog en dus niet kon lopen. Het eerste wat ik dacht was, oh my… een levende en menselijke schildpad. Natuurlijk is Lieselotte eerste klas dramaqueen, schrikt zich dood en gilt alles bij elkaar. En ja, daarna was er plek voor schaamte. Kiki, Eline en Linda vonden het wel lullig, maar lachte me ook wel uit. Op het project gingen we ’s middags instrumenten maken. We hadden lege flesjes verzameld en knutselspullen meegenomen, zodat de kinderen de flesjes konden versieren. Daarna heeft Linda er rijst in gedaan en konden de kinderen spelen met hun eigen instrument. Nu vragen jullie je natuurlijk allemaal af hoe ik vrijwillig knip en plak met kinderen. Ik zal jullie uit de droom helpen: dat doe ik niet. Ik heb voornamelijk foto’s gemaakt, kinderen gecomplimenteerd en spullen als scharen en plakband aangegeven. De kinderen vonden dit geweldig, aangezien ze nu eindelijk iets hadden wat echt van hunzelf was en dus individueel eigendom. Het was zo bijzonder. Er was geen geruzie over stickers of vouwblaadjes, maar kinderen deelden eerlijk met elkaar zonder discussie. Dit gaf echt een heerlijk gevoel. Daarnaast moet de fijne motoriek ook zo nu en dan gestimuleerd worden, aangezien ik weet dat sommigen hierin achterlopen en motoriek alleen door oefening verbeterd kan worden (Feldman, 2012). De rommel dumpten we in de afvalberg die naast de picknicktafel ligt. Daarvan komt een geur af waar je u tegen zegt (die Luft), maar ja je kan niet alles hebben hier in Afrika. De spullen die over waren gaven we aan de aunties. Ze waren er zo blij mee, dat ze zeker vijf minuten gesnuffeld hebben in de tas met knutselspulletjes. Daarna kregen we iets wonderlijks: juice en koekjes. Ik was zeer verbaasd dat ze dat hadden. De juice was wel aangemaakt met water, maar geen zorgen een beetje water is te drinken in Kenia. De koekjes hoefde ik dan weer niet, omdat ze een sterke associatie hadden met hondenkoekjes in mijn optiek. En zo gek ben ik dan weer niet. De kinderen waren nog gelukkiger en dronken hun juice met koekkruimels, aangezien de koekjes gedipt werden in het oranje spul. En ja van die ranja krijg je nu eenmaal een oranje tong. Nu vond ik dat weer niet zo erg, aangezien het Oranje boven is, toch?! We namen een taxi terug, waar we 45 min op gewacht hebben. Afrika blijft Afrika.
Donderdag was het shining moment van Linda, terwijl Eline met migraine ziek in bed lag (arm kind). Linda was vandaag aan de beurt met haar dansgroepje. Het dansje zelf stond bijzonder snel in elkaar en de kinderen zijn allemaal erg ritmisch. Ik werd enthousiast door het latin ritme van de muziek en besloot mijn Afrikaanse moves te showen. Dit resulteerde in schaterlach bij de kinderen. Misschien moest ik toch nog maar eens harder oefenen met het schudden van mijn lichaam, want blijkbaar heb ik er geen talent voor. We gingen vroeg naar huis, aangezien we ons zorgen maakten over Eline. We kochten in Embu town een westerse lunch met broodjes, maar deze waren niet echt lekker. ’s Middags heb ik mijn toneelstuk voorbereid voor vrijdag, aangezien toneel mijn terrein is (nog steeds de droom om actrice te worden?) Ook wilde ik weg zwijmelen, nadenken en janken bij mijn nieuwe bestseller The Notebook van Nicolas Sparks, maar dit hemelse plan werd verstoord door een helse muis. En ja: zeven meiden in de kamer en een muis leidt tot hysterisch gegil, mensen die op tafel staan en mislukte pogingen om het snelle kleine beestje te vangen. ’s Avonds aten we ook iets bijzonders: wortelstamp. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik er nog steeds niet gek op ben, dat ik de Nederlandse kou niet mis en ik wortels het komende halfjaar niet meer kan zien (overal zit wortel doorheen, of bruine bonen, of beide). Na het eten hebben we onze reisplannen voor het weekend besproken met Jorine. En nu willen jullie natuurlijk allemaal weten wat deze plannen zijn, niet waar? Haha, dat zeg ik lekker niet. Dan moet je mijn blog blijven volgen, lekker puh.
Vrijdag was dan mijn moment om een activiteit te leiden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het toch een beetje spannend vond. Mijn voorbereiding was niet perfect (’s morgens om zeven uur nog eens losmaak oefeningen met dikke stress zoeken in mijn dikke Theater uit het niets boek. It’s all about timing). Het thema van de talentenshow is Christmas (Okee, ja dat was mijn idee) en ik vroeg of de kinderen zelf een verhaal wilden bedenken of dat ik het moest doen. De kinderen kozen voor mijn verhaal en ik las het voor. Het is een soort wannabe Christmas Carol variant, aangezien ik de Engelse literatuur hoog in het vaandel heb staan en Kenia in de tijd van Charles Dickens van Engeland was (Grapje, ik ben gek op het verhaal). Omdat we nog niet echt konden oefenen met het stuk zelf, heb ik besloten om mijn improvisatieoefeningen te doen. Niet elk spel werd goed begrepen, maar de kinderen vonden het wel leuk en er werd veel gelachen. Nu moet ik ook wel toegeven dat hilariteit expres werd opgewekt door idiote gezichten, rare moves en vreemde geluiden. Na het project keken we een film in onze hut. En ik kan je een ding vertellen: vier personen in een stapelbed levert een krakend bed op en angst dat het doorzakt. ’s Avonds gingen we uit. Of nouja uit, eerder terrassen met de andere groep en hun Engelse collega’s. We werden lekker aangestaard en het was gruwelijk koud (okee… Laat die opmerking dat kindjes in Nederland het koud hebben maar weg), maar toch ook wel gezellig. De conclusie van de avond ging als volgt: For every problem we have to face while we’re here: T.I.A., ofwel This is Africa. En als ik hier zo over nadenk, dan gaat dit van stofhappen tot blubberzooi. Maar dat komt later wel…
Zo kijkbuiskinderen, toen werd het alweer zaterdag. En zaterdag hadden we op een vroeg uur ontbijt, aangezien we nooit later dan negen uur mogen ontbijten. Wij komen met onze dode kop uit bed, wordt het ontbijt om half tien geserveerd (T.I.A.). Na het ontbijt kwam Ruth, de projectleidster langs om te praten over de vorderingen. De fundraising in vorm van talentshow die we namelijk zouden organiseren, kan niet doorgaan. Er is te weinig geld en tijd. Dit is misschien wel een beetje hypocriet, aangezien het al bekend was in september (Nogmaals T.I.A.). In plaats van de fundraising wordt er nu een fundag voor de kinderen georganiseerd. Dit is in samenwerking met de andere groep van het rescue centre en de andere buitenlandse vrijwilligers. De bedoeling is een spelletjesdag van 09.00-13.00 op 13 december. Wij kunnen echter ook onze talentshow voortzetten, aangezien het zonde is om voor niks te oefenen en Ruth zal zorgen voor een crowd op 19 december waar we de hele talentshow zullen doen. Dit is tevens onze laatste dagje bij Toto Love. Daarnaast gaan we in de kerk op 14 december ook een kerstlied zingen. Zo kunnen de kinderen aan hun talenten werken en laten zien wat ze kunnen en houden wij ons project van school zonder alles om te moeten gooien. Ruth verklaarde dat ik de ‘noisemaker’ was, aangezien ik de enige ben die veel praat. Ik begrijp totaal niet waar dit vandaan komt. Ik houd toch altijd mijn mond, nietwaar? ’s Middags begon onze ‘vakantiedag’ op het zwembad. We hebben lekker in de zon gelegen, wel een kwartiertje gezwommen in koud water (gelukkig krijg je het van vlinderslag warm) en vooral gekeken naar de bruidsparen die het zwembad als locatie voor trouwfoto’s kozen. Hoe ze daarbij kwamen, geen idee. Want de jurk van de bruid heb ik meer dan een keer in het water zien hangen en het zou toch zonde zijn als de trouwfoto’s in het water vallen. Maar goed, mijn ideeën van mooie foto’s in witte jurken zijn nu eenmaal anders blijkt. Ik moet wel zeggen dat ze er mooi uitzagen en dat ik wel eens een slechter uitzicht hebt gehad. ’s Avonds aten we in een Westers restaurantje en waren erg gelukkig.
Op zondag ging de wekker al vroeg, want we moesten naar de kerk. Drie kinderen van Toto Love deden hun confirmation. Dit is een soort communie op twaalf jarige leeftijd. Gelukkig was de dienst niet alleen in het Swahili en kon ik wel iets volgen. De jongens hadden allemaal een witte blouse en een zwarte broek aan met giletje, terwijl de meisjes in witte jurken verschenen. In de dienst werd er veel gezongen met begeleiding van drums en piano, maar ook wel acapella. Na de dienst hebben we foto’s gemaakt met de kinderen en gingen daarna naar huis. Thuis stond namelijk nog een vervelende klus te wachten: de was. Ik zal blij zijn als ik dingen gewoon weer in de wasmachine kan gooien en dat ik niet mijn vingers hoef open te halen aan het schrobben. Maar ook hier weer geldt: T.I.A. Lekker back to basics, zien hoe mensen leven en daar volwaardig deelnemen is ook waardevol. ’s Avonds hebben we weer buiten de deur gegeten en genoten van de avond.
Vandaag is het maandag de eerste van december alweer. De tijd gaat zo snel. We hebben vandaag op het project de kinderen ‘We wish you a merry Christmas’ geleerd. Je kunt niet vroeg genoeg met kerstliedjes beginnen. Dit lied zullen ze ook in de kerk zingen en het leren ging vlot. Het is fijn om de kinderen te horen zingen, aangezien ze er ook plezier in hebben. Verder hebben we weer naar Tarzan gekeken, met progressie: we hebben bijna het einde gehaald. ’s Middags hebben de kinderen me wat Swahili geleerd en ging het hard regenen. Ik kan nu weer wat meer zeggen. Ook heb ik de kinderen ‘Vader Jakob’ geleerd, omdat ze Nederlandse liedjes wilden kennen. Nog even en ze zingen ‘Sinterklaas kapoentje’. (hier is geen discussie over zwarte piet) Dit leidde tot modderige wegen en semi-uitglijden. Er liep een man achter ons die zei: ‘Watch out: Mzungu’s’ Tja, mensen blijven blanken vreemd vinden, omdat ze het niet gewend zijn. Dus met andere woorden: T.I.A.

Na kupenda,

Lies