I'll be home for Christmas

I’ll be home For Christmas
Ja, kerst is in aantocht en dit zal mijn laatste update vanuit het warme Kenia zijn. Zo vreemd dat we hier alweer vijf weken zitten. Het voelt namelijk als gisteren dat ik met mijn blauwe en paarse koffer landde op het vliegveld. Kerst is een big deal in Kenia, mede ook omdat Kenia zo religieus is. Mensen gaan vooral voor veel eten, dus veel verschil met Nederland en de stamp-het-te-uitgebreide-kerstdiner-naar-binnen-cultuur komt ook voor in Afrika. Ik zal deze week even snel beschrijven. Zijn we er klaar voor? Daar gaan we dan…

Dinsdag gingen we opnieuw op huisbezoek bij een vader van een van de kinderen in een krottenwijk. Zij had haar thuis niet meer gezien sinds ze bij Toto Love woonde en had er dan ook geen herinneringen aan. Sterker nog: ze was bang, wilde geen hand geven en rende weg voor haar vader. Vader daarentegen wilde haar knuffelen en dichtbij zich hebben. Het was hartverscheurend om te zien. Laat ik hopen dat tijd inderdaad alle harten heelt. De vader was erg aardig en sprak gelukkig een beetje Engels. Wel gaf hij rare antwoorden en twijfelden we aan zijn status van nuchterheid om half twaalf ‘s ochtends. ‘How do you celebrate Christmas?’ ‘At the 25th of december’ blijft een beetje een vreemd antwoord, toch? Terug op Toto Love oefenden we de talentshow, maar dit was geen succes. De kinderen hadden er geen zin in, het verliep chaotisch en dit leverde frustratie op. Omdat we er een beetje klaar mee waren en alleen een banaan als middageten hadden, besloten we naar Isaac te gaan om een verlate lunch te nuttigen. De chips masala was erg lekker. Dit is typisch Keniaans en is frites met een speciale kruidensaus. Toen we thuis waren, moest er aan school gewerkt worden. De concentratie was echter gedaald tot het vriespunt (flauwe grap, hier vriest het niet). Ik ben daarna met de andere Keniagroep pizza gaan eten bij Isaac, omdat er wortelstamp gemaakt werd thuis. En ik houd niet van wortelstamp. Het duurde echter wel weer eeuwen voordat we eten hadden, maar dat uur wachten was het helemaal waard. Het was erg gezellig en ik heb genoten van mijn pizza. Ook was Isaac een beetje al in kerstsfeer met geringe kerstversieringen en kerstmuziek. Deze muziek vond ik op zich wel leuk, maar er zat weinig afwisseling in. En ja, ik houd van Oh holy night, maar na vier keer vind ik het tijd worden voor iets anders. Nadat we weer thuis waren gekomen, hebben we met z’n alleen een cadeau aan Kevin gegeven. Kevin is degene die ook in huis woonde en voor ons veel problemen heeft opgelost (meegelopen als we de weg niet kenden, de watertap gemaakt, salamanders en spinnen gedood), waardoor wij hem wilden bedanken. En natuurlijk zat er een kitkat in, want daar is hij gek op. Hij was superblij en wist niet hoe hij moest reageren. Daarom zijn we maar met hem op de foto gegaan. Het is echt raar dat dit het eerste afscheid was. Mensen hebben hier een polychrome tijdsbeleving, wat betekent dat ze meer tijd hebben en dat tijd rekbaar is (mañana, mañana). Maar voor mij lijkt de tijd twee keer zo snel te gaan (bedankt Gerben, dit heb je me niet verteld in je colleges. Net zoals een aantal andere belangrijke zaken..) Hierna ben ik lekker gaan slapen.

Toen werd het donderdag en gingen we op bezoek bij de oma en andere familie van het oudste kind van Toto Love. Hier werden we hartelijk ontvangen, met de nadruk op (vr)eten. De familie had een kleine boerderij en verbouwde veel verschillende dingen zelf. Ze beschouwden ons als bijzonder en wilden bevriend met ons zijn. Zo moesten we dus blijven voor het eten en schrik niet van de lijst wat we allemaal kregen. Allereerst begonnen we met kokosnoten. Ieder kreeg een klein stuk kokosnoot en dat was het ‘voorgerecht’. Nu is het vrij lastig om zo’n ding te eten. En ik houd niet van kokos. Toch ben ik een geweldige actrice en heb vol overtuiging gespeeld dat ik het oprecht lekker vond. Het nadeel hieraan was dat ze dachten dat ik nog een stuk wilde. En nee, dit was niet het plan. Hierna kregen we het hoofdgerecht, bestaande uit rijst met spinazie en wortel. Het was op zich goed te doen, maar wederom veel en veel te veel. Maar volgens Ruth is het echt heel onbeleefd om dingen te laten liggen, dus heb ik het met veel moeite in mijn mond geduwd. In mijn hoofd ging het: kula jakula, Lieselotte. Oef, ironie ten top. Nu weet ik ook hoe die kinderen zich voelen op het project als ik dat zeg omdat ze niet snel genoeg naar mijn zin eten. Ik heb dan ook maar besloten om dit niet nog een keer te zeggen. Leuk voornemen, maar waarschijnlijk houd ik me hier toch niet aan. Dit is net zo iets als goede voornemens met oud en nieuw. Klink leuk en aannemelijk, maar is niet realistisch. Terug op Toto Love was de generale repetitie voor de talentshow. En Ruth was er ook, wat veel teweeg bracht. De kinderen van de modelling konden ineens een kwartier lang in de rij staan. Dit is best een prestatie voor een kind van vier dat normaal nergens naar luistert. Toen we eenmaal begonnen, deden de kinderen ook weer echt hun best en lieten het beste uit zichzelf zien. Ja, ook het toneelstuk kwam aan de beurt tadadadam..(7e symfonie van Beethoven komt altijd van pas). Ruth heeft namelijk veel veranderd, omdat de kinderen ‘A Christmas lesson’ ook in Isaac op moeten voeren. Heel leuk allemaal, maar ze wilde op een gegeven moment mijn stuk zodanig aanpassen, dat alles hierdoor niet meer klopte. En ja, dan krijg je met mij te maken. Ze vond het echter wel een superleuk stuk, dus dat kan ik in mijn zak steken. Ook lijkt het nu nog meer op ‘A Christmas carol’ en daar ben ik dan wel weer blij mee. Na het project hebben we weer de halve Naivas leeggekocht voor het weekend. Je kunt maar beter voorbereid zijn op de activiteiten in het weekend. ’s Avonds gingen we met de andere Keniagroep uit, zodat we er voor de laatste keer een goed feestje van zouden kunnen maken. Het was echter saai, omdat de karaokeavond was afgelast en er waren zeer weinig mensen. Anticlimax was dus de conclusie. Aan de andere kant was ik ook wel blij om op tijd in bed te liggen, aangezien er nog een aantal drukke dagen aankwamen.

Eindelijk werd het vrijdag: de dag van de waarheid. Dit was het moment waar we vijf weken lang naar toe hadden gewerkt met de kinderen. ’s Morgens hadden we eerst nog snel een cadeau voor Ruth gehaald als bedankje en daarna gingen we op een bodaboda naar Toto Love. Het was raar om er voor de laatste keer heen te gaan. Op Toto Love wilden we ‘s morgens nog oefenen, maar de aunties wilden dit niet. De kleren zouden dan vies worden en de kinderen zouden de stoelen van de visitors vuilmaken. Wat een onzin! We hebben ons eigen plan getrokken en zijn toch gaan oefenen met de kinderen. En ze deden het goed. Hm….. slechte generale is een goede uitvoering telt dus blijkbaar hier niet. Daarna was het wachten op eten en de visitors die om drie uur zouden arriveren. Ook Ruth was nog nergens te bekennen. We besloten ’s middags nog spelletjes met de kinderen te spelen, maar de kinderen hadden hier geen energie voor. En eerlijk gezegd ik ook niet. Verstoppertje is heel leuk. Voor een keer. Rond half vier kwam Ruth op Toto Love in haar Rotery outfit (inclusief pet) en kwamen nog meer mensen. Een daarvan van Gilbert, de man van het rescue centre. Hij zou foto’s maken van de kinderen en Hannelore (onze negende huisgenoot) stond klaar met de camera. Toen kon het beginnen. De zenuwen gierden door mijn lijf. Hier hadden we naar toe gewerkt. Dit was van mij en van de kinderen. Allereerst was de modelling aan de beurt. ‘Don’t stop believing’, het nummer waar de kinderen op liepen, gaf al meer rust. Het moest goedkomen. Ik vertrouwde op mijn kinderen en ik wist dat ze konden laten zien hoe bijzonder ze waren. En met resultaat. Het was een mooi gezicht om de kinderen te zien lopen, vooral de kleinste van het stel. Daarna was het dansgroepje van Linda aan de beurt. Een meisje zei: ‘Lies, I’m scared.’ Hierdoor besloot ik om even Linda’s taak over te nemen om haar de moed in te praten. En dat kan ik als de beste (Oké, arrogante opmerking). Het dansen ging goed en ik genoot ervan. Ook ben ik trots op Linda, die zelf meedanste. Daarna was het tijd voor ‘A christmas Lesson’. En ik ben zelden zo trots geweest op stagekindjes. Alle veranderingen waren blijven hangen en ik heb een heel grote groei gezien in het stuk, maar nog belangrijker: in het zelfvertrouwen van de kinderen. Ik was heel opgelucht dat het goed kwam. Nadat de kinderen hun rekwisieten opgeruimd hadden en hun kostuums hadden gewisseld, konden we de talentshow afsluiten door het publiek toe te zingen met ‘God rest ye merry gentlemen’ en ‘We wish you a merry Christmas’. Hierbij deden Kiki, Eline, Linda en ikzelf ook mee en het voelde fijn om met de kinderen samen te zingen. Hierna was het woord aan de Roteryclub. We vierden een verjaardag van een van de kinderen en ja wel hoor, met taart. Daar waren we niet zo vies van. Overigens heeft ‘Happy Birthday’ meerdere coupletten en de derde is geestig. ‘We went to the zoo, we went to the zoo. We saw a black monkey, and we thought it was you! Was it?’ Ook schonk de Roteryclub de kinderen schooltassen en nieuwe klamboes. Dat was een feest! De kinderen waren erg blij met de sponsoren en hun nieuwe aanwinsten. Als groep hadden wij ook nog cadeaus, maar we voelden ons maar klein met onze cadeautjes in vergelijking met de Roteryclub. Wij hadden namelijk voor elk kind een pen, een groepsfoto, mijn handtas met daarin de dvd van ‘101 Dalmatiërs’. Toch vonden alle kinderen dit ook erg leuk om te krijgen. En ja, aan alles komt een einde. Het werd tijd voor het afscheid. En dat was best zwaar. In de afgelopen vijf weken ben je nu eenmaal gaan houden van ze. Voor het ene kind moest je meer moeite doen om een band te scheppen dan met het andere, maar uiteindelijk had ik met ze allemaal een band. ‘Een komeet die uit zijn baan raakt door de kracht van een ster, een rivier verlegt z’n bedding door die ene steen. En ik weet ik ben voor altijd veranderd. Ik voel het hier ik ben voor altijd veranderd. Voor goed veranderd, dat komt door jou alleen’, zoals Wicked dit zo mooi beschrijft. En het is waar. Ik denk dat ik wel veranderd ben door mijn vijf weken in dit prachtige land. Rond half zes gingen we dan toch echt richting Maikena Guesthouse. Ik ben zo blij dat de talentshow gefilmd is, zodat ik het nog vaak thuis terug kan kijken. En toen was het de laatste keer avondeten met de hele club, aangezien Lotte in haar eentje terug zou vliegen naar Nederland later die avond. We gaven mamma Edwin haar cadeaus, waar ze ook erg blij mee was. Ze vond het echt jammer dat we gingen, omdat ze van ons was gaan houden. En ik van haar. Gelukkig was er Chapatti en ijs om het een gezellige maaltijd te maken. Toen hebben we rond tien uur Lotte uitgezwaaid en daarna ben ik snel gaan slapen.

Zaterdag hadden we ons laatste ontbijt met elkaar, aangezien de overige drie ook na het eten zouden beginnen aan hun rondreis. Het was wel vreemd om te eten zonder Lotte. Nadat we de andere groep hadden uitgezwaaid, vertrokken we zelf ook om een dagje platteland in Kenia te bezichtigen. We gingen op bezoek bij verschillende boeren. Feels like home, you know. We hadden een aardige taxichauffeur, Edwin en hij nam ons mee naar de theeplantage. Hier kregen we een zak aan en een mand op onze rug om mee te helpen aan de theeoogst. Theeblaadjes worden per tweetal geplukt en is dus erg arbeidsintensief. Je moet ook schudden met je heupen (Lees: wiggle wiggle) om je door het gewas heen te bewegen. Dit leverde hilarische momenten op. Daarna vertrokken we naar de theefabriek om het proces na de oogst tot export te bewonderen. Dit duurde vooral erg lang en de man die ons rondleidde sprak af en toe heel onduidelijk Engels. Ik voelde me net zo’n ontsnapte dokter met mijn witte jas, haarnetje en het ontsmettingsmiddel waar je doorheen moest lopen om de fabriek binnen te komen. Nu is het wel goed dat er genoeg hygiëne is. Dus wees niet ongerust: ook een ontwikkelingsland kan veel hygiënemaatregelen nemen. Het kan mensen. Maar het proces komt ongeveer neer op dat de blaadjes eerst gedroogd moeten worden, dan gesneden en dan geperst, zodat er uiteindelijk thee overblijft wat verpakt kan worden en klaar voor de verkoop op de veiling is. Dit is tenminste wat ik ervan begreep. Dus als iemand het beter weet, dan mag u zich melden. Dan pas ik het met alle liefde en plezier aan. Hierna hadden we honger gekregen en gingen we naar de vader van Edwin om een maaltijd te hebben. En dit zou naar Westerse magen zijn.. Jaja, wat aten we? Je raadt het al: rijst met bonen! En iedereen weet ondertussen dat ik daar niet zo veel van kan hebben. Maar eten is eten. En je moet het toch opeten, of je nu wil of niet. We kregen we een rondleiding op de boerderij, inclusief o.a. gezonde koe (waar dus wel vlees aanzat), bananenbomen en cassave. En toen heb ik mijn angst voor het gat als wc overwonnen en mijn trauma uitgewist. Ik moet zeggen geen prettige ervaring, maar wel trots op mezelf. Overigens niet echt iets waar ik om sta te trappelen en nog steeds het liefst vermijd. Daarna hebben we gevaarlijke toeren uitgehaald om dichtbij een waterval foto’s te maken. En ja, Lieselotte was toch een beetje bang. Want de stenen waren glad en ik zag mezelf al in het water vallen. Ik verdien tenslotte de prijs voor doemdenken, nietwaar? Maar gelukkig was het lot gunstig en bleef ik op wonderbaarlijke wijze staan. Mijn voeten waren wel goed nat en sopten in mijn schoenen. Maar alles voor de mooiste foto’s. SMILEEE. Daarna gingen we naar de koffiefabriek, wat veel sneller ging en wel te begrijpen was. Ter info: koffiebonen zijn wit. En worden pas in Europa zwart. Dat hadden jullie vast niet gedacht. Dat maakt niet uit: ik ook niet. Vervolgens sloten we de dag af met het bezoekje aan de koffieplantage waar ook o.a. ananassen groeiden. Ook het irrigatiesysteem zag er ook degelijk uit. Ik snap dat niemand dit interesseert, maar ik blijf een boerendochter. En mijn liefde voor mijn vaders bedrijf is eigenlijk in deze vijf weken wel gegroeid. Toen werd het tijd om een hapje te eten en we kozen het Countryview om Chips masala te eten. Het was er nogal donker daar, dus besloten we maar om de dag in het licht af te sluiten bij Erika door een milkshake als toetje te nemen. Daar was lekkere jazzmuziek op de achtergrond en dit bracht weer herinneringen naar boven. Thuis gekomen hebben we nog even lekker gekletst. Dat moet ook gebeuren. Anders gaat het radicaal mis als ik niet aan mijn praaturen kom. Maar dat wist iedereen natuurlijk al (toch?)

De zon kwam op en het werd zondag, tijd om vooral veel in de auto te zitten en kerstmuziekjes te luisteren. We gingen namelijk naar de evenaar. ’s Morgens hadden Linda en ik geprobeerd om ontwormingspillen te halen bij het ziekenhuis, maar die was niet open. Voordat we gingen, moesten we wachten op Ruth. Ze had namelijk nog een cadeautje voor ons van de kinderen. Ze kwam (as usual) later dan ze beloofd had, maar rond half 10 konden we toch gaan. We stopten als eerste in Nyeri om het graf van Baden Powell te bezoeken. Dit is de oprichter van de scouting en Linda is helemaal fan van deze held. Oké, ze heeft geen foto boven haar bed van hem, maar is wel blij voor de uitvinding van deze geweldige sport. Jammerdebammer, het graf was dicht. Zondag blijft een heilig dag? Een beetje apart is het wel, aangezien heel Kenia op zondag de Kerk bezoekt en daarna gewoon gaat werken. Misschien moet ik dit niet willen begrijpen, aangezien het mij hoofdpijn bezorgd. Hier haalden we wel een serum voor de ontworming. Was goedkoper en beter dan kauwtabletten. Hierna gingen we naar Chucka Range, waar we eerst wat dronken en rondkeken. Hierna besloten we om een rit op een quad te maken. Jaja, Lieselotte en quad rijden een goede combi? Nee. Ik kon er geen zak van, dus heb ik mijn ritje langs de rivier afgemaakt als meerijder in een jeep. Ik heb het wel geprobeerd, maar het sturen was lastig , ik was er bijna drie keer vanaf gevallen en had zware hyperventilatieneigingen. Ken je grens. Bovendien vond ik het ook wel prima in die jeep. De anderen vonden het fantastisch. Gelukkig gingen we hierna eerst wat eten en snel door naar de evenaar. De evenaar zelf stelt overigens niet zo veel voor. Het blijft een denkbeeldige lijn en er staat een bordje bij van ‘Equator’, maar dat is het ook. Het is alleen een bizarre bedoeling dat het water twintig meter plus een ten noorden draait het water met de klok mee en twintig meter plus een ten zuiden tegen de klok in. Op de evenaar zelf draait het water niet, alleen de wind kan de richting bepalen. Even lesje aardrijkskunde voor de leergierigen (lees: nerdies) onder ons (ik heb het gefilmd als je het niet gelooft). De evenaar stelde dus niet zoveel voor, de winkeltjes erachter des te meer. En ja, met de kerstdagen voor de deur moet er geshopt worden. Want de cadeaus horen onder de boom, zoals het lied hierboven het beschrijft. En dat is afdingen voor het leven. Ik ben expert in afdingen geworden. Kennis gebruiken, charmes in de strijd gooien, zingen, bot zijn, discussiëren, bedelen, puppy ogen trekken en sarcastisch zijn: het is allemaal geoorloofd om de juiste prijs te krijgen. En we kregen goede prijzen. Geen Mzunguprices, maar zelfs betere prijzen dan Afrikanen. Dat doen we toch goed?! En ja, shoppen is en blijft een sport. En we hadden lol, net als de taxidriver. Dus ik heb mijn kerstinkopen hier gedaan. En dat bleek een slim plan te zijn, maar daar kom ik later op terug. Rond half zeven gingen we terug richting Embu. We aten in een soort club en onze chauffeur gooide er redelijk wat gin in z’n cola. Die laatste twintig minuten was hij bijna door een spijkermat gereden. Hm… drinken en rijden is niet z’n beste idee, maar het was wel komisch. Humor is ook belangrijk. Eenmaal thuis begon ik aan het inpakken van de laatste dingen, omdat ik de vorige avond het meeste er al in had zitten. Dit uit voorzorg, aangezien inpakken niet mijn ding is en stress oplevert. En ik ben nu zo goed geworden in het ‘pole pole principe’ en de hakuna matata gedachte, dat wil ik nu eenmaal niet verliezen. Rond half 1 viel ik als een blok in slaap op dat bed dat van ellende bij elke draai bijna uitelkaar valt.

Maandag was het dan echt onze laatste dag waar we iets van Kenia zouden kunnen zien. We namen afscheid van mamma Edwin en vertrokken rond zeven uur richting Nairobi om er een leuke dag van te maken. Het regende een beetje en dit vond ik niet zo fijn. Tijdens het rijden ben ik tot de conclusie gekomen dat ik het verkeer in Kenia nog steeds niet begrijp en hebben we zeker tien keer bijna iemand raak gereden in de drukke stad. Deze stad kent trouwens wel verkeerslichten, dat was een schok. We bezochten het olifanten- en neushoorncentrum. Eindelijk zouden we neushoorns zien. Grapje, die waren er niet. En er waren echt veel blanken. Wat doen jullie hier? Ga terug naar Europa of de VS waar je thuishoort. Ik voelde me ook geen vrijwilliger meer, maar een toerist. En ik houd niet van toeristen. Ook waren de olifanten niet heel bijzonder. Natuurlijk, ze zijn nog steeds lief en schattig. Natuurlijk ben ik voor het opvangen van baby olifantjes en natuurlijk wil ik ze menselijke babymelk zien drinken. Deze beesten drinken overigens 24 liter per dag. En wij maar denken dat Chinezen onze pakken babyvoeding opkopen bij de ah. Dit alles is leuk, lief en aardig, maar het heeft niet de magie van Masai Mara. De mooie beesten in het wild zien is zoveel mooier en dan heb je ook geen last van irritante toeristen die denken dat die beesten honden zijn en die je commando’s kunt opleggen. ‘Bring the elephant here’ ging het links van mij. Het grappige was dat de olifant dacht: nou, dat doen we dus niet. Hierna bezochten we het giraffencentrum. En bij zoiets denk ik toch om tientallen giraffen te bewonderen. Ik telde er wel twee. Dan kun je beter naar Masai Mara gaan, daar telde ik er tenminste nog tien. Maar goed, ik heb er wel een gevoerd. Met pulp. Ik dacht echt dat die beesten iets bijzonders aten, maar helaas. Schapenvoer was wat ze kregen. Weinig giraffen, maar wel Mariah Carey kerstmuziek. En dan hoor je ineens ‘Miss you most at Christmas time.’ Jaja, ik mag morgen weer naar huis. We wilden hierna naar de Masai Market, maar er waren rellen en dus was het te gevaarlijk. Toen gingen we naar andere souvenirshops, waar het afdingen een hel was. Het viel allemaal een beetje tegen. Rond half zes (ja je leest het goed: half zes) hadden we onze ‘lunch’. Bij een soort Mc donalds. Maarja, we wilden ook nog een ijsje. Het snelst ‘shotgun’ roepen is niet mijn ding, dus ik was de klos om te vragen of we ook nog ijs mochten. De andere drie lachten me compleet uit, maar we kregen wel onze zin. En mijn softijsje was groot. Dus blijkbaar veranderde mijn ogen in puppy ogen van een klein kind van drie dat eindelijk krijgt waar ze al jaren op heeft gewacht. En dat was ook een komisch zicht. Nadat we ons ijsje naar binnen hadden gewerkt, reden we naar ons guesthouse. Hier werden alle spullen gedumpt en daarna konden we inchecken. Probleem: onze reservering stond op naam van Jubet (de organisatie van Jorine en Bush). Dus ze vroegen of een van ons Jubet heette. Flink zuchten natuurlijk, want het was weer eens niet goed genoeg geregeld. Het is toch ook niet echt logisch om te reserveren op organisatie als de personen niks van bewijsmateriaal van Jubet hebben?! Maar goed, we waren ingecheckt. Toen konden we door naar onze kamers. En deze waren luxe. Lekker groot en netjes. Omdat we pas rond half zes geluncht hadden, wilden we rond negen uur avondeten. In de tussentijd hadden we foto’s uitgewisseld en muziekjes geluisterd. Tijdens het avondeten wilden we alle vier naar huis. Het was mooi geweest en ons restte alleen nog een halve nacht, aangezien we om half vier zouden opstaan om op tijd op het vliegveld te zijn. Dan wil je ook naar huis. Na het eten was het dan tijd voor de ontworming. En mensen met facebook hebben zich vast al afgevraagd wat dat nu eigenlijk was. In Kenia komt het snel voor dat er wormen in je lijf zitten door o.a. het eten. Ja, dit is vies. Maar door een serum te nemen, kunnen deze problemen verholpen worden. Het is slim om het alvast daar te nemen, omdat het in Nederland zelden voorkomt en hierdoor duurt het zoeken naar de oorzaak langer. Wormen veroorzaken ernstige buikpijn en bijkomende problemen. Zo, dit was mijn biologiepraatje, terug naar het echte verhaal. Dus wij stonden zo met ons flesje ontwormingsserum. Het zag eruit als een shotje. Dus ja, dan maar een idiote foto maken die enkele reis facebook moest maken. En daarna snel opdrinken en de nasmaak wegspoelen met iets anders vloeibaars. We hadden tenslotte nog drie flessen water, cola, sprite en fanta. Genoeg keuze dus. In bed heb ik nog even met mijn vader gebeld, zodat mijn beltegoed op zou gaan. Ik denk dat hij het heel fijn vond om me nog even te horen, want ja ik blijf zijn favoriete jongste dochter. En ik vond het ook leuk om hem te horen, dat moet ik eerlijk toegeven. Rond elf uur/half twaalf ben ik dan toch maar gaan slapen, omdat we vroeg moesten opstaan.

Want ja, de wekker ging om 03.30… En zoals voorspeld was, was ik de eerste die het bed uit was. Kiki en Eline wilden nog per se douchen en daarom moest die wekker zo vroeg. Maar Lieselotte was het die als eerste naast haar bed stond. Een applausje is dat wel waard. Danku danku. De laatste spullen werden ingepakt en al snel was het dan tijd om naar het vliegveld te gaan. De chauffeur was chagrijnig en kon totaal geen autorijden, maar we kwamen op tijd aan. Als je het bij het vliegveld aankomt, moet je gelijk door een securitycheck. Ik dacht: nou, daar gaat mijn water. Fijne bedoeling dit. Gelukkig mocht ik het houden en gingen de alarmbellen niet af. Begrijp me niet verkeerd: ik heb niks te verbergen. Dit neemt echter niet weg dat ik liever niet gefouilleerd word. Daarna hielp een stewardess ons met inchecken, werden koffers afgegeven en konden we naar de echte douane. Mijn koffers waren wel veel lichter dan op de heenreis. Ik zou bijna denken dat ik de helft vergeten was. Bij de echte douane moest ik mijn flesjes water uit mijn tas verwijderen en ze zeiden nog: drink nu even veel. Zo gezegd, zo gedaan. Loop ik uiteindelijk door, zie ik drie andere Keniagangsters van mijn leeftijd nog aan de andere kant zitten. Linda, Kiki, Elineeee????? Ja, even onze pillen innemen. Pillen??? Oh k*tzooi, mijn malariapil was nog niet ingenomen. Ik weer terug naar de douane om te vragen of ze nog een dichte waterfles hadden. En die hadden ze, dus ik kon met een gerust hart mijn malariapil innemen. Toen was het wachten begonnen. Rond zeven uur liepen we naar de gate, waar we nog een filmpje hebben opgenomen voor onze taxidriver. Jingle bell rock was nog nooit zo blij uitgevoerd en mensen hebben ons nog nooit zo vreemd aangekeken. Ja, je moet toch wat? Wachten is niet iets waar wij gek op zijn en we wilden gewoon richting Nederland. In het vliegtuig maakten we ons cadeautje van het weeshuis open. Het was een kaart waar Ruth iets persoonlijks op had geschreven. De brok in mijn keel was hierdoor al snel gevormd. Daarnaast kreeg ik ook vier brieven die door de kinderen geschreven waren. Je raadt het al: de brok werd alleen maar groter. Toen kwam het besef dat er echt een einde aan het Kenia-avontuur was gekomen en we weer naar de kou zouden gaan. En hoewel kerst vieren met mijn familie ook erg leuk is, vond ik het toch jammer om te gaan. Kerst met Toto Love had me ook leuk geleken. En dan krijg je de instructies voor noodgevallen, maakt het vliegtuig enorme vaart en begint de opstijging. De laatste zeven uur waren we ingegaan. De vlucht zelf was oké, maar ik was een beetje ziek. Naar de wc gaan in het vliegtuig gaat eigenlijk tegen mijn principes in, maar ik ben nu wel vier keer geweest. Ik weet niet waar het vandaan kwam, maar mijn maag was duidelijk van streek en had veel te mopperen. Bedankt, maag! Om 15.05 was de landing daar en konden we uit het vliegtuig. En koud dat ik het had. Nog even met een stewardess gepraat over mijn ervaringen in Kenia. Zij zei dat ze erg onder de indruk was van de dingen die we daar gedaan hebben en dat geeft me echt een goed gevoel. Zo zie je maar: geef een beetje en je krijgt veel terug. Rond half vier liepen we dan de deurtjes door van de aankomsthal en werden we onthaald met applaus. Het was fijn om mijn ouders en mijn zus weer te zien. Nu konden we onze weg naar huis vervolgen. Thuis ben ik vroeg gaan slapen, aangezien ik de dag erna voedsel uit ging delen aan daklozen, eenzamen en drugsverslaafden. En toen was Lieselotte weer thuis.

Ik wil van deze gelegenheid gebruik maken om iedereen te bedanken die de moeite heeft genomen mijn blog te lezen, te reageren en berichten via whatsapp te versturen. Het was fijn om zoveel reacties te krijgen en gewoon het feit dat zoveel mensen mijn verhaal wilden lezen. De foto's zet ik vanmiddag online, aangezien ik die eerst wil uitzoeken. Ik wil zeker nog een keer terug naar Afrika, omdat ik graag nog eens ontwikkelingswerk zou willen doen. Ik hoop dat jullie dan mijn blog ook gaan lezen. Tot de volgende keer!

Na kupenda,
Lieselotte