Circle of Life

From the day we arrive on the planet
And blinking, step into the sun
There's more to see than can ever be seen
More to do than can ever be done
There's far too much to take in here
More to find than can ever be found
But the sun rolling high
Through the sapphire sky
Keeps great and small on the endless round

It's the Circle of Life
And it moves us all
Through despair and hope
Through faith and love
Till we find our place
On the path unwinding
In the circle
The Circle of Life

Jaja, ik snap het al helemaal: jullie vragen je natuurlijk af waarom ik open met dit grandioze begin uit The Lion King. En dat zal ik uitleggen. Maar eerst even de rest van de week.. We houden het spannend met deze cliffhanger.

Dinsdag hadden we eigenlijk niet zo veel zin om naar het project te gaan, aangezien het niet zo lekker weer leek te worden. Op het project kwam een priester langs die tegelijkertijd opa was en iets met gevangen deed en een kerstmaaltijd kwam bezorgen of zo iets. Zijn Engels was echter onverstaanbaar. Op een gegeven moment vroeg hij: ‘Do you have prisoniers in the Netherlands?’ Maar dan met Franse uitspraak. Mislukte Franse uitspraak. Dus schudden we alle vier ons hoofd. We begrepen niet waar die man het over had. Hij reageerde een beetje verontwaardigd met: ‘Every country has them. Pri-son-iers’ En toen viel het kwartje. Oh ja, gevangenissen kent Nederland ook. Het verschil is dat ze hier in de gevangenissen een slecht leven hebben (inclusief concentratiekamp outfit) en het puur een corrupt spelletje is. Trias Policita is denk ik iets waar Kenia misschien nog aan hoort te werken. Hij kende de kinderen wel bij naam en bad met ze. Gelukkig deed dat een collega met betere uitspraak Engels, zodat ik ook kon begrijpen waar ze het over hadden. In december komen veel gevangen vrij, daarom wordt het gevaarlijker ’s avonds. Geen zorgen, ik houd me aan de avondklok en kom na zes uur niet meer alleen met de andere meiden op straat. Ik neem de taxi wel. Soms doe ik namelijk wel verstandige dingen. Verder was het mijn beurt om te werken aan het toneelstuk. Voor het eerst kon er nu geoefend worden met tekst. Dit is echter lastig als je maar één kopie hebt van het stuk. Ik heb nu eenmaal geen printer tot mijn beschikking. Dus heb ik mijn geschreven versie aan de verteller van het stuk gegeven en heb ik als regisseur het zonder tekst moeten doen. Ik verzeker je: dit is lastig. Gelukkig duurt het stuk niet zo lang, hebben de kinderen weinig tekst (op de verteller na dan) en kunnen de zinnen zo zonder tekst geleerd worden. Tja, toneelspelen op z’n Keniaans. Het hoort nu eenmaal bij het leven hier (Circle of life). Bovendien vinden de kinderen het echt leuk en hier draait het toch bij mij vooral om. Ik moet mijn perfectionisme loslaten en de kinderen zullen waarschijnlijk geen goede versie neerzetten, maar zolang ze plezier hebben en hun zelfvertrouwen ontwikkeld wordt, ben ik tevreden. ’s Middags hebben we de kinderen omgetoverd in vlinders, spidermans en leeuwen met onze schmink. Daarnaast hadden we de kinderen getrakteerd op ballonnen. Zo had Saskia, de andere vrijwilligster uit Duitsland, toch nog haar kinderfeestje. Ze was namelijk jarig en had getrakteerd op Haribosnoep. Ja, en ik moet eerlijk zeggen: ik was intens gelukkig met mijn gummibeertjes. ’s Avonds gaf Saskia een feestje in Isaac, waarbij we andere vrijwillgers uit Engeland, Scotland en Duitsland. En ik werd als enige tussen die mensen gezet, terwijl de anderen allemaal lekker Nederlands zaten te praten. Maar gelukkig kan Lieselotte goed praten en zeurt ze net zo lang bij verlegen Engelse vrijwilligers totdat ze opener worden en er leuke gesprekken ontstaan. Op een gegeven moment gingen zij even weg en toen dacht Lieselotte: ik draai me om en praat met de Saskia en Karol, de andere Duitse vrijwilligster van Toto Love. In het Duits. Dit mislukte volkomen. Ik verzeker jullie, er was een tijd (lang lang geleden) dat Lieselotte binnen een halve minuut perfect kon switchen van Engels naar Duits naar Frans. Blijkbaar nu niet meer en praatte ik meer Engels met een Duits accent dan Duits. Schade! Ik heb besloten om mijn Duits op te halen, zodat ik weer betere Duitse gesprekken kan voeren. Zonder Engelse woorden ertussen. (Oui, Ja, Scheiße! Entschuldigung) Mooi doel om aan te werken.

Woensdagochtend regende het. En als het hier regent, regent het hard. Heel hard. Maarja, ook regen hoort bij het leven in Kenia (Circle of life) en dan neem je gewoon de taxi naar je project, zodat je niet als een verzopen kat aankomt. Helaas duurde het eeuwen voordat de kinderen de poort openmaakte, dus was ik alsnog nat. Thank you for the efford, Karma. De kinderen waren nog helemaal in de ban van de ballonnen, dus hielden we een ballonnengevecht. Dit was heel leuk. Linda heeft kunnen oefenen met haar dansgroepje en dit lukte ook goed. Op een gegeven moment komt een van de jongere kinderen binnen met iets in z’n hand en legt het op mijn schoot. Het was een half dode kakkerlak en hij was van mening dat dit echt een goede plek was. Ik deelde deze mening niet. En nee beste lezers, dit stond ook niet op mijn bucketlist. Dus ik gooide dat beest van mijn schoot en de bank af (vies) en gilde. De rest lachte me uit. Hij werd naar buiten gestuurd met het beest. Helaas kwam hij ermee terug de piepkleine kamer in. En nee, niet een keer, maar drie keer. Ik dacht dat ik bovenop de boekenplanken in de kamer zat. Want deze ervaring was toch niet zo geslaagd. ’s Avonds hebben we vergaderd over de Fundag met de andere Keniagroep. Het idee is om een soort Nederlandse spelletjes dag te doen. Denk aan spijkerpoepen, zaklopen etc. Jammer dat sjoelen ontbreekt. Maarja, je kunt niet alles doen in Kenia.

Toen werd het alweer donderdag, want een dag gaat sneller dan je denkt. ’s Morgens hebben we eerst met de drie kinderen een instrument gemaakt, aangezien ze de vorige keer afwezig waren. Dit keer heb ik serieus meegeholpen met knippen en plakken. . Ik meen het: ik groei. Daarna gingen alle kinderen aan de slag met stempels. Dat leverde een schouder op vol met smileys. Kinderen, ze zijn zo leuk ’s Middags hebben we voor de modeshow kleren gemaakt van vuilniszakken. Paarse vuilniszakken met strikjes en stickers wel te verstaan. En dit leverde leuke foto’s op. Na het project gingen we ons succes vieren bij Isaac restaurant met frites. En toen kregen Kiki en Eline ‘ruzie’ over wie het eerste de ketchup mocht hebben, waardoor alles onder de ketchup zat. En ja, ook de kussens in de stoelen. De serveerster keek niet blij. Uiteindelijk pakte Linda het weg en nam als eerste. Hmm… Het spreekwoord als twee honden vechten om een been, loopt de derde erom heen? Thuis hebben Linda en ik lekker in de zon gezeten tot het te koud werd. Daarna hebben we twee en halve aflevering van Glee gekeken. Ik vraag me af of ze het wel zo leuk vond, aangezien ik elk liedje ongeveer ken. En bijna alle grappen begrijp en lach als Rachel zegt dat ze de gehele collectie van Rodgers and Hammerstein, Sondheim, Webber en Schwarz heeft en elke Katy Perry song heeft. Ik blijf into musicals. En niet een beetje, maar heel erg. Ach ja, het is wel een leuke hobby. Daarnaast deden we pogingen samen met mamma Edwin om de muis te vangen die er al een week rondloopt. Linda stond heel wicked-achtig met haar Elphaba bezemsteel klaar om de muis op te sluiten in het tv-kastje. Met succes. Toen mamma Edwin erbij kwam om de muis te vangen, was het echter geen succes. Ze rende lachend achter de muis aan, maar dat beest heeft een conditie van Usain Bolt dus ja, daar kan Mamma Edwin niet tegenop. We aten Chapatti, wat ook erg lekker was en dronken ’s avonds vieze wijn (met 7-up) tijdens het spelen van mens-erger-je-niet voor gevorderden, Keeze. Ik houd niet van mens-erger-je-niet. Ik erger me altijd wel als ik geen zes gooi of eraf wordt gegooid als ik bijna binnen ben. Deze versie is dus voor gevorderden en was met kaarten. En ik denk niet dat het nodig is om te zeggen, maar doe het toch: Ik verloor. Gelukkig hoort verliezen ook bij het leven (Circle of life).

En ja, toen werd het alweer vijf december. Zie de maan schijnt door de bomen, Makkers staakt uw wild geraas. 't Heerlijk avondje is gekomen, 't avondje van Sinterklaas...
Maar eerst was daar het project. En voor het project een ontbijt, bestaande uit Mandazi’s. Dit zijn een soort wannabe oliebollen, maar dan minder vet. En ze zijn lekker, heel lekker. Het enige nadeel is dat het niet echt vult, aangezien ze niet zo groot zijn. Toen we op het project aankwamen, waren we van mening dat we hoognodig in de zon moesten zitten. Want ja, als je een stuk gelopen hebt, moet je nu eenmaal uitrusten. En de kinderen hingen toch liever eerst voor de tv een idiote bollywood film met swahilische voice-over met de volumeknop op vijftig. ’s Middags hebben we nogmaals het toneelstuk geoefend, omdat dit toch wel veel tijd vergt. Dit verliep niet geheel vlekkeloos, maar ik zie wel enige progressie in het stuk. Dit keer had ik in elk geval zelf ook een versie en kon ik me beter richten op het stuk. Na het project zijn we naar de stad gegaan om water in te slaan voor de volgende dag… ’s Avonds vierden we met de andere Kenia groep en Hannelore lekker Sinterklaas in het guesthouse. Dat is integratie ten top. We begonnen namelijk later dan gepland (polle polle), wat past bij de Keniaanse cultuur. Daarnaast vierden we het Nederlands feest, inclusief cadeaus ingepakt in plastic tasjes, gedichten die geschreven waren door mij (who else?! En ja, er zat humor in) met Keniaans tintje, pepernoten en een heuse Sinterklaastaart. Beetje jammer dat hij meer leek op de Kerstman. Maarja, integratie blijft het behouden van eigen cultuur, maar ook aanpassen (Circle of life). En er waren leuke cadeaus, waaronder een roze handspiegeltje. En drie keer raden wie dat kreeg aan het einde van het sinterklaasspel… Juist, ik. Nu kan ik eindelijk Popular uit Wicked echt goed zingen. (Grapje) Het vreemde was dat iedereen dat bij mij vond passen, zo’n roze spiegel. Ik heb werkelijk waar geen idee waar dat vandaan kwam. Verder was er ook een te grote onderbroek met luipaardenprint voor Sabine. Want dat had alles te maken met de volgende dag….

Zoals jullie hierboven steeds hebben kunnen lezen, gebruik ik de titel Circle of Life bij elke dag. Wordt het al vervelend? Zijn jullie nieuwsgierig geworden? Dat is mooi, want het werd zaterdag en de wekker stond om 05.30, aangezien we om 06.30 zouden vertrekken. Dit werd overigens 07.00, maar ja Kenia is Kenia en alles is hier later dan gepland. We gingen zeven uur lang in ons superdeluxe busje op weg naar het hoogtepunt van onze tripjes: Masai Mara, ofwel het mooiste safaripark van Kenia. We stopten eerst bij Rift Valley, een soort woestijnachtig gebied dat loopt van Israël tot Mozambique. Dit bedraagt zo’n 9600 km, wat ongeveer de afstand Nederland – Kenia is. Dusja, dat is lang. Heel lang. Het was echt een bizar gebied om vanaf boven op de berg te zien. Rond twee uur kwamen we aan bij Masai Mara en konden we eerst onze spullen droppen in de tent. Nu hoor ik jullie denken: Lieselotte in een tent?! Ja, normaal ga ik nooit van mijn leven in een tent, aangezien dit niet goed samengaat met mijn astma en ik ook houd van luxe en daar een tent niet bij vind horen. Voor deze ene keer maakte ik echter een uitzondering, al is het de vraag of je kunt spreken van een tent. Er was namelijk een wc en een (warme, fijne) douche in, je kon je goed bewegen en ik sliep in een gewoon bed. Daarna hebben we geluncht en konden we om 16.00 beginnen met de safaritocht in ons busje. Onze chauffeur hield zich echter niet aan de regels. Hij ging langer door dan gepland en reed ook soms over het gras om dichterbij de dieren te komen voor mooiere foto’s. Daar had ik geen moeite mee. Ik heb zebra’s, giraffen, olifanten en antilopes gezien. Het was net the lion king, maar dan in het echt. Dit verklaart overigens ook de titel en mijn constante gezeur over the Circle of Life. En ik moet zeggen: The Lion King is een briljante film. Want ik heb ook everzwijnen gezien, zoals Pumba en die is echt perfect neergezet in de film. Ik moet namelijk iets vertellen over everzwijnen. Die zijn dom. De domste dieren van het Masai Mara park. Ze hebben namelijk maar een geheugen van 10 seconden. Als ze moeten vluchten, gaan ze er eerst met hun kont in omdat ze anders blijven haken. En ze kunnen alleen lopen met hun staart omhoog, wat hen ook nog eens een domme uitstraling geeft. Ik zie genoeg overeenkomsten met de film. Walt Disney, prima gedaan. Overigens zijn we Timon ook nog tegengekomen. Verder stonden we bij een bosje waar de neushoorn zou zijn, maar deze liet zich vanwege verlegenheid helaas niet zien. De safari is zo onbeschrijflijk mooi, dat het mij bijna emotioneerde. Om die dieren zo vrij in het wild te zien, is werkelijk schitterend. Ik zou willen dat er meer mogelijkheden waren voor dieren om zo te leven. En ook het landschap is erg bijzonder. Oh jee, ik merk dat het episch gehalte met de regel afneemt, misschien is het slim om door te gaan met mijn verhaal. Tijdens de safari kun je staan in het busje, maar dit is nog best een kunst. En levert blauwe plekken op. Rond 19:00 waren we terug en kregen we een diner. Na het diner zijn we naar onze tenten gegaan en we vielen vroeg in slaap.

Zondag ging de wekker ook vroeg, zodat we rond 06.30 konden ontbijten en om 07:00 weer van start konden met de Safari in ons perfecte busje. We waren alle acht goed gehumeurd en hadden er superveel zin in, aangezien we graag de andere dieren van de big five wilden zien. Maar Lieselotte zou Lieselotte niet zijn als er weer een aantal dingen niet gingen zoals gepland. Zo reden we rond 08:00 door een moeras waar we niet meer uit kwamen. En ja, nadat de chauffeur half de motor en de uitlaat half aan gort had gereden, besloot hij dat we eruit moesten. Daar ging ik dan, als laatste van het stel met mijn oversized zonnehoedje als wannabe diva het moeras in. Met wilde beesten om me heen. En dat was niet iets waar ik om te springen stond. Dat ging trouwens ook niet, want ik zakte constant weg. Om 08.30 waren we terug bij het begin om de auto te laten maken. Het waren slechts wat schroefjes en zou een half uurtje duren. We moesten 2,5 uur wachten om te horen te krijgen dat er voor onze safari al flink problemen waren met het busje. En toen moest er vervanging worden geregeld. Er was wel één jeep voor vier personen beschikbaar. Maarja, met z’n achten pas je daar natuurlijk niet echt in. De stemming was er goed uit, aangezien we ervan uitgingen dat zaken goed geregeld waren, maar dat waren ze dus weer lekker niet. Wij hebben geklaagd en toen kon er toch nog een tweede jeep geregeld worden. Uiteindelijk konden we het park weer in. Gelukkig maakten de dieren het echt goed. We hebben olifanten, giraffen, zebra’s, leeuwen, hippo’s (nijlpaarden), krokodillen, gieren, struisvogels en heel bijzonder: een luipaard gezien. Daarnaast hebben we ook een dode giraf, een dode olifant en een half opgegeten cheeta kunnen aanschouwen. Dat is ook bijzonder om te zien, dat de natuur het gewoon zelf opruimt. Dat verteringsproces gaat echter langzaam, aangezien de giraffe er al 4 maanden lag en er nog steeds veel van in tact was. De olifant zag er echter minder mooi uit met al die gierenpoep op het beest. Tijdens de safari vertelde de chauffeur van alles over de dieren die we zagen. Zo weet ik nu dat de big five (luipaard, leeuw, neushoorn, olifant, buffel) zo genoemd worden omdat ze erg gevaarlijk zijn, maar ook ‘most wanted’ zijn voor mensen. Luipaard vanwege de vacht, olifant vanwege de tanden, neushoorn vanwege de horen, buffel vanwege de horens en de leeuw vanwege de manen. En toen kwam Lieselotte met haar intelligente vragen over het klimaat. Ze was helemaal trots op zichzelf dat ze het Engelse woord voor savanne (Sapphire)kende en vroeg of dit het klimaat van de Masai Mara was. De chauffeur begreep het niet. Zegt Linda: ‘this is the savanne (maar dan met Engels accent), right?’ En wat doet de chauffeur? Die zegt: ‘Yeah, this is the savanne.’ Doe ik daar moeite met mijn woorden, word ik niet begrepen terwijl ik ook gewoon savanne op zijn Engels had kunnen uitspreken. En dit gebeurt vaker hier in Kenia. Bedankt RSG ’t Rijks voor het leren van woorden waar ik niks aan heb. Uiteindelijk hebben we vier van de vijf gezien en de vijfde (neushoorn) zat achter een bosje waar we dichtbij waren. We waren dolgelukkig en hadden een picknicklunch in de Masai Mara. Voor de hippo’s en de krokodillen hebben we gewandeld (met een gewapende man) langs de rivier en zijn we even in Tanzania geweest. Tegen 16.30 begon de terugreis. Maar Lieselotte zou Lieselotte niet zijn als er geen dingen zouden gaan die anders waren dan gepland. De jeep kreeg namelijk een lekke band. Eigenlijk konden we dit keer alleen maar lachen, want het was erg grappig. Het duurde alleen net iets langer voordat we terug waren. Terug in het tentenkamp waren we weer helemaal moe.

Maandag bezochten we een Masaidorpje, waar we een rondleiding kregen. Toen we binnenkwamen zagen we de welkomstdans van de mannen en heb ik zelf meegedanst met de welkomstdans van de vrouwen (ik had geen keuze). Ze spraken wel goed Engels, dus dat was fijn. Deze mensen hebben erg veel dieren die overal lopen. De huisjes worden door vrouwen gebouwd en na negen jaar moeten ze verhuizen, aangezien de termieten hun huizen opvreten. Ze maken zelf vuur en dit was bizar om te zien. Een man mag meerdere vrouwen hebben en elke vrouw heeft haar eigen huisje. Ook is het zo dat voor elke vrouw er tien koeien betaald moeten worden. Omdat alles door elkaar loopt, zijn de koeien gebrandmerkt om onderscheid te maken van wie die koe is. Ook hebben ze zelf plekken in hun huid gebrand. Ik voelde me hiertoe toch niet aangetrokken. Ook hebben ze veel geiten en waren we net te laat om een geboorte van een geitje te zien. De moeder liep nog rond met de navelstreng, maar ik verwacht niet echt dat ze daar iets mee doen. Toen werden we opgesplitst in tweetallen, zodat we in de huisjes konden kijken. Dit was erg klein en er was een vuur aan voor het koken, waardoor er ook meer licht was. Het was echter niet een plezier voor mijn longen. In de huisjes probeerden ze hun spullen te verkopen. Ik was samen met Karlijn, maar we wisten niet of afdingen gepast was en ze keken ons echt aan dat we iets moesten kopen. Uiteindelijk heb ik dit dan ook gedaan, mede ook om uit het huisje te kunnen. Buiten zaten nog meer Masai mensen hun spullen te verkopen, maar hier kon je gelukkig wel afdingen. De Masai mensen lijken allemaal heel oud als je ze ziet, maar zijn vaak erg jong. De huwelijkspartner wordt gekozen door de ouders, wat mij niet echt prettig lijkt. De kinderen gaan wel naar school. Er is een primary school in het masaidorp zelf en sommigen gaan zelfs naar high school. Ook zijn deze mensen niet helemaal steentijdbewoners, aangezien ik ook telefoons en horloges heb gezien. Het is gewoon meer dat de mensen zelfvoorzienend zijn. Ze eten vlees, bonen en drinken koeienbloed. Na ongeveer anderhalf uur waren we uitgekeken en stond een nieuw busje te wachten op de reis naar Embu. Maar ook hier zijn er weer een aantal dingen gebeurd. Rond 11:20 hadden we een plaspauze en vroeg ik aan de chauffeur wanneer we gingen lunchen. Hij zei dat we over twee uur een lunch konden kopen, aangezien dit niet inbegrepen was. Ik wist echter zeker dat we hiervoor betaald hadden en legde dit ook uit aan de chauffeur. Deze belde zijn baas en ik legde de situatie uit. Die man zei: ‘I’m sorry, but don’t worry, I’ll take care of it’. De anderen vonden me lekker assertief. Zo zie je maar beste lezers, zelfs ik kan assertief zijn. En ja hoor, na twee uur rijden hadden we een stop bij een hotel waar we konden lunchen. Deze lunch was ook erg fijn. We keken nog even rond in het souvenirwinkeltje daar en vervolgden onze reis. We waren het plaatsje echter nog niet uit, of we werden aangehouden. De mensen zeiden dat we maar voor één dag Masai Mara hadden betaald. We schrokken ons dood. Maar de chauffeur maakte de kofferbak open om onze bagage te showen en verzekerde ons dat er niks aan de hand was en dat hij het zou regelen. Vijf minuten later reden we inderdaad verder, maar we waren wel allemaal even geschrokken. Rond 17:30 kwamen we terug in Embu aan, waar een overblije mamma Edwin ons begroette. Daarnaast had ze al onze schoenen schoongemaakt en Lotte verklaarde dat haar witte schoenen schoner waren dan de laatste keer dat ze uit de wasmachine kwamen. ’s Avonds waren we vooral heel moe van de reis en gingen dan ook lekker slapen.

Zo, dit was het dan weer vanuit Kenia. Ik wens jullie een fijne week daar in Nederland en hoop snel weer iets te schrijven.

Na Kupenda,
Lieselotte